De ondraaglijke
uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan
of Flipje in
Arbeidsintegratieland
Deel I, II en III
Deel I
Wat vooraf ging.
Ik ben een man van negenenveertig die stomme dingen (met drugs en zo) heeft gedaan waardoor ik niet meer erg goed bemiddelbaar ben op de arbeidsmarkt.
Op de morgen dat ik voor de zoveelste keer een gesprek zou hebben met mensen die mij aan een betaalde baan willen gaan proberen te helpen besloot ik mijn losse gedachten hierover in woorden om te zetten.
Als je van bureaucratische kasten tegen Kafkaëske muren oploopt, kan je daar natuurlijk wel tegen gaan praten of schelden, maar het lijkt me een veel beter idee mijn onmin over de gang van zaken aan iemand die in de Human Resource-sector werkzaam is en wel weet hoe je mensen aan het werk kan helpen en houden te adresseren.
Eerder die ochtend had ik wat getwitchat met een vrouw die ik via Twitter heb leren kennen, een ZZP-er, een Zelfstandige Zonder Personeel die 'haar brood' verdient met het coachen, counselen, herplaatsen en de verzuimbegeleiding van personeel voor bedrijven en instellingen.
Een heldin, het lijkt me geen sinecure om in deze tijd als kleine zelfstandige tegen de in ons land heersende belastingdruk op te moeten boksen.
De kurk waarop we nu het economische getij is gekeerd kunnen blijven drijven zeg maar.
Zie het als eerbetoon aan iedereen die gewoon keihard moet werken om het hoofd boven water te houden en de kosten van de uitkeringen van mensen die aan de zijlijn van het maatschappelijke veld (zijn komen te) staan opbrengt.
Lieve Jolynde,
Eerst even mijn verontschuldigingen voor het feit dat ik jou als een soort van 'lieve Kitty' à la Anne Frank gebruik, jij hebt het immers al druk genoeg.
Ik heb best een goed gevoel over de intake bij het werkervaringsbedrijf waar ik straks heen moet.
Meestal ben ik in examen-achtige situaties extra scherp en lukt het me vrij aardig om ‘een op een’ gesprekken naar mijn hand te zetten.
Op de middelbare school kreeg ik ook vaak extra punten als ik met docenten over proefwerkcijfers in discussie ging.
De Dienst Werk en Inkomen en detacheringsbedrijf Pantar doen nu al vijf jaar pogingen een baan te vinden die bij mijn 'unieke capaciteiten' past.
Dit heeft tot nu toe een keer in een baantje van zes maanden met behoud van uitkering geresulteerd.
Ja, ik heb nou eenmaal een nogal rommelige CV (twaalf ambachten, dertien ongelukken) met een gat van tien jaar (druggebruik) dus zo eenvoudig is dat nog niet.
Dikwijls liepen de gesprekken die ik met klantmanagers en detacheringsconsulenten had erop uit dat ze halverwege vergaten welke vragen zij me eigenlijk ook nog hadden moeten stellen.
Dan waren mijn antwoorden weer eens aanleiding om door te vragen en hadden we bijna de hele tijd over de roman die ik schrijf zitten praten.
Het draaide er vaak op uit dat zij me vertelden dat ze mij te intelligent vonden voor de vacatures die voorhanden waren.
Altijd leuk om te horen, maar op deze manier word je natuurlijk niet aan het werk geholpen.
Ik heb die man van het werkervaringsbedrijf waar ik dadelijk een afspraak mee heb uitgebreid gegoogled (123People, handige tool) hij is de trajectbegeleider en blijkt sociale wetenschappen aan de VU te hebben gestudeerd, weet nu dus ongeveer met wie ik te maken ga krijgen.
Nou hij andersom nog.
Je leest het later, groetjes,
George
P.S.
Je moet niet gek opkijken als ik later eens verhaal van onze mailwisseling schrijf.
Hoi George,
Als dit echt waar is kan ik er niet zo om lachen...daar gaat dan dus mijn belastinggeld heen snap je…
Groetjes,
Jolynde
Lieve Jolynde,
Je hebt groot gelijk.
Maar het is helaas al te waar.
Ja, ik heb fouten gemaakt (met drugs en zo weet je wel).
Maar volgens mij wordt jouw belastinggeld vooral verspild door de wijze waarop ze in ons land mensen aan een betaalde baan proberen te helpen.
Ik heb wel eens gelezen dat het in Amsterdam gemiddeld ruim €100.000 schijnt te moeten kosten om een één langdurig werkloze weer aan de slag te krijgen.
Tussen mijn 15e en 35e was ik ook belastingbetaler.
Heb in die periode naast school, studie, het voortzetten van het bedrijf van mijn veel te vroeg overleden vader, diverse betaalde banen, ook hard gewerkt om van mijn linkse hobby (fotografie) een rechts draaiende carrière te maken.
De pogingen mijn eigen bedrijf op poten te zetten of als freelancer aan de bak te komen zijn helaas op niets uitgelopen.
Die twintig jaar (tropenjaren, keer twee) wegen uiteraard nauwelijks op tegen het decennium gedrogeerd door middelen dat daarop volgde.
Vijf jaar geleden heb ik mijn leven weer op de rails gezet, toch maar eens een uitkering aangevraagd en heb sindsdien steeds aan elke poging om me weer in het werkspoor te laten rangeren meegewerkt.
In die tijd heb ik zes of zeven verschillende DWI-klantmanagers gehad en nadat men op het onzalige idee kwam dat het wellicht goedkoper zou zijn het een en ander out te sourcen minstens net zoveel consulenten van detacheringsbedrijf Pantar versleten.
In eerste instantie wilde men dat ik mij intern zou laten behandelden voor de verslaving waarvan ik al was ‘genezen’ (d.m.v. gesprekken met een psychologe en bezigheidstherapie bij de Jellinek-kliniek).
Dat vond ik niet echt een goed idee, mede omdat ik ondertussen fulltime mantelzorger van mijn dementerende moeder was geworden.
De medewerkster van de Dienst Werk en Inkomen was van mening dat ik dan maar een PGB, een Persoons Gebonden Budget aan moest vragen, waaruit ik dan een salaris zou kunnen ontvangen om voor haar te zorgen.
Ik heb mijn moeder niet meer kunnen vragen wat zij er van vond dat ik werd betaald om haar te voeren en de etensresten van haar lippen te wissen.
Het lijkt me dat ze ook wel zou hebben kunnen lachen om het feit dat ik geld kreeg om haar op een po te zetten en haar billen af te vegen.
Maar ze was toen al vergeten hoe vaak zij dit voor mij had gedaan en mijn geheugen gaat ook niet verder terug dan tot de tijd dat ik zindelijk werd en vond dat ik zelf kon bepalen wat ik at en dronk, hoe ik mij ontlaste en of het wel of niet noodzakelijk was de daartoe benutte lichaamsopening na afloop te kuisen.
Om kort te gaan, ik zou gaan verdienen aan de ‘quality time’ tussen een moeder en haar zoon én daarmee ook gelijk alle ongeschreven rekeningen uit het verleden vereffenen.
Met een beetje fantasie zou je dit als een win-winsituatie kunnen betitelen.
Op het moment dat het PGB was geregeld viel mijn moeder van de trap en belandde zij uiteindelijk op de afdeling psychogeriatrie van een verzorgingstehuis, werd het PGB stopgezet en moest ik me dus opnieuw bij de DWI melden.
Onderwijl zijn we drie jaar verder.
In die tijd heb ik tientallen gesprekken bij de DWI en Pantar gehad.
Ik kreeg vacatures voorgelegd die al vervuld bleken te zijn of waar ik weken later door de consulent over werd bericht dat ze wellicht toch niet zo geschikt voor mij waren.
Uiteindelijk resulteerde dit in die baan van een half jaar met behoud van uitkering waar ik je eerder over schreef en een sollicitatiegesprek voor een job die mij wel passend leek maar helaas niet op een werkverband is uitgelopen.
Het laatste gesprek bij Pantar is nu bijna vier maanden geleden.
De consulente vond dat ik beter eerst een werkervaringstraject kon gaan volgen.
Ze zou mij daar de volgende dag over bellen, maar heb niks meer van haar gehoord en uiteindelijk kreeg ik deze week de uitnodiging voor de intake waar ik dadelijk heen ga in de bus.
Nou ik schrijf je later nog wel hoe het is verlopen, groetjes,
George
P.S.
Ben bang dat je ondertussen toch het onderdeel van een van mijn verhalen bent geworden.
Hoop dat ik je niet beledigd heb door je Kurk te noemen, maar durf te wedden dat nog nooit iemand dit woord ooit als koosnaampje voor jou heeft gebruikt: :-)
Deel II
Lieve Jolynde,
Je zou nog van me horen hoe die intake is afgelopen.
Het werkervaringsbedrijf zit dus in een gebouw naast de grofvuilverwerking(symbolisch!) op een industrieterrein vijf minuten fietsen van mijn huis vandaan.
Er was naast de trajectbegeleider ook een consulente van Pantar aanwezig, alweer een andere.
Zij wisten geen van beiden precies waarom er pas na vier maanden weer contact met mij was opgenomen.
Hij vertelde wat ze zoal voor cliënten konden betekenen, welke soorten werkervaring je eventueel zou kunnen oplopen (wist ik al van hun site) en vroeg toen naar welke richting mijn voorkeur uitging.
Het bleek dat ze helemaal geen idee hadden waar mijn eventuele talenten zouden kunnen liggen, (ergo alle eerdere gesprekken bij de DWI en Pantar en al die keren dat ik mijn CV heb ingeleverd zijn volstrekt zinloos geweest) er is blijkbaar geen sprake van enige vorm van overdracht van gegevens tussen de medewerkers van de diverse instanties.
Ze gaan nu dus bekijken hoe het met mijn kennis en vaardigheden op het gebied van kantoorcomputerprogramma’s en internet staat.
Nou ja, het feit dat ik ruim dertig jaar geleden op de HTS al met mainframe-computers werkte, in het bezit ben van een deelcertificaat informatica op MBO-niveau, daarna diverse cursussen heb gevolgd om mijn kennis op peil te houden en dag in week uit achter mijn laptop zit zegt natuurlijk ook weinig.
Ach, je bent immers nooit te oud om met nieuwe softwareprogramma's (die tegenwoordig zo eenvoudig zijn dat ze meestal binnen een paar uur onder de knie te krijgen zijn) te leren werken.
Ten slotte werd besproken welke dagdelen ik aan de training die dan uiteindelijk toch tot betaald werk zou moet leiden wil gaan besteden (kon kiezen tussen twee hele of vier halve dagen, heb voor de ochtenden van dinsdag t/m vrijdag geopteerd) en zit vanaf volgende week voorlopig in een traject in de administratieve richting.
Geniet van je vrije weekend Kurkje, groetjes,
George
P.S.
A.s. maandag (op mijn vrije dag potverdorie!) heb ik een afspraak voor een introductie bij het werkervaringsbedrijf en dinsdag mag ik daar dan gaan beginnen.
Hoi, George,
Hahahaha, sorry hoor maar ik lig in een deuk om je briefje.
“Op je vrije dag, nota bene!”
Nou, heel veel succes zal ik dan maar zeggen.
Groetjes,
Jolynde
Lieve Jolynde,
Vanmorgen heb ik die introductie bij het werkervaringsbedrijf gehad.
Het had weinig om het lijf, de namen van het leidinggevend personeel, de eventueel door mij uit te gaan voeren werkzaamheden en de obligate huisregels werden opgesomd en na een korte rondleiding door het gebouw stond ik een klein half uur later alweer buiten.
Morgenochtend, om half negen begin ik er, later meer Kurkje, groetjes,
George
P.S.
De rondleiding voerde ook langs een ruimte waar door opdrachtgevers aangeleverde bedrukte banners van een zoom (met behulp van naaimachines te stikken) worden voorzien.
Er was nog even sprake van dat ik daar mogelijkerwijs ook zou kunnen komen te werken.
Nou ja, ik had tijdens het eerste gesprek al aangegeven dat ik over twee linkerhanden beschik, dat als ik een spijker in de muur sla het plafond meestal naar beneden komt, dus ze zullen vast wel begrijpen dat ik met naald en draad een ernstig gevaar voor de voortgang van het daar heersende productieproces zou betekenen.
Mocht ik toch nog onverhoopt op die afdeling te werk worden gesteld kan ik altijd nog vertellen hoe ik mijn eigen kleren pleeg te herstellen, dat ik er bij het repareren van scheuren en het aanzetten van knopen weliswaar na talloze pogingen in slaag om deze opgave te volbrengen, doch er achteraf ook erg vaak te laat achter kom dat ik daarbij de onderkleding aan de rest van mijn kledij heb vastgenaaid (vrij naar Dik Trom).
Lieve Jolynde,
Er is eigenlijk weinig nieuws te melden.
Ik loop nu ruim vijf weken werkervaring op te doen bij het werkervaringsbedrijf.
Het bevalt me vooralsnog best, de mensen die er werken en mijn lotgenoten zijn okay en er heerst een informele sfeer met vagevuur-muziek op de achtergrond (SkyRadio).
Ik heb de ochtenden daar tot nu toe grotendeels besteed aan het ophalen van mijn kennis qua MS-Word en Excel.
Ik beschouw het maar als gratis cursussen waarmee ik kennis kan vergaren waar ik bij het schrijven en promoten van mijn roman wellicht nog eens nuttig gebruik van kan maken, en of dat dan uiteindelijk ook tot een betaalde baan zal leiden zie ik later wel weer.
Excel en Word heb ik tussen '93 en '95 weliswaar bij informatica op de MEAO al eens gehad, maar op de een of andere manier is die cognitie grotendeels verloren gegaan (oh ja, door dat druggebruik natuurlijk).
Ik denk dat ik er tamelijk veel van heb opgestoken, ik gebruik heel veel mogelijkheden weliswaar bijna nooit, maar het is toch altijd handig om ze te kennen, ik zoek me soms rot in help- programma's als ik bepaalde functies bij het schrijven nodig heb.
Thuis gebruik ik tegenwoordig altijd OpenOffice-Word, kreeg bij de aanschaf van mijn laptop indertijd wel gratis MS-Office, maar na drie maanden was de tijdelijke licentie verlopen en moest ik betalen om een definitieve aan te schaffen en daarvoor ontbrak mij het budget.
Na drie weken had ik de oefenboeken en bonus-hoofdstukken die online beschikbaar waren door gespit en ben maar aan het lezen van het overige in de boekenkast aanwezige studiemateriaal begonnen.
Bedrijfscalculatie, statistiek, handel en wetskennis is ook best wel interessant.
We hebben weinig begeleiding.
Maar als je eenmaal is verteld wat voor oefeningen je kunt gaan doen of weet welke werkzaamheden je moet verrichten is dat immers ook niet echt noodzakelijk.
Na een week ging de trajectbegeleider met vakantie, toen hij terug kwam ging een van de twee mentoren van onze afdeling een weekje weg en ze moeten bij afwezigheid van de anderen elkaars taken waarnemen en daarnaast ook werkzaamheden in de buitendienst doen. Maar er loopt ook af en toe wel eens een van de managers langs waar we met onze vragen bij terecht kunnen.
Ik realiseerde me ineens dat het eigenlijk net zo gaat als bij al mijn eerdere ervaringen met werk en studie.
Superieuren, begeleiders, werknemers, docenten werden vervangen, uitgewisseld met een collega die bij een zusterorganisatie in het buitenland werkte, bleven overspannen thuis of leken plotsklaps wel van de aardbodem verdwenen te zijn.
Nou, volgende keer meer Kurkje, groetjes
George
P.S.
Ik las onlangs dat personen met het syndroom van Asperger zich vaak in te formalistisch taalgebruik uitdrukken.
Ben ik wellicht te autistisch voor betaald werk?
Wat denk jij?
Deel III
Hoi George,
Weet te weinig van Asperger, maar je kunt het zo opzoeken op internet.
Ben je tevreden met je leven?
Groetjes,
Jolynde
Lieve Jolynde,
Wat een vraag, ik denk dat voor mij net als voor bijna iedereen geldt dat ik redelijk tevreden ben over bepaalde aspecten van mijn leven en over andere iets minder.
Ik zit stilaan al weer ruim negen weken in het werkervaringstraject.
Heb de boekenkast daar al half uit.
Nu en dan hebben ze iets voor me te doen.
Zo heb ik m.b.v. Excel een adreslijst van bibliotheken, uitzendbureaus, sportscholen etc. gemaakt en de week daarop mocht ik plattegronden maken waar met pijltjes werd aangegeven waar die adressen zich bevonden.
Nadat ik aan het eind van de eerste ochtend eindelijk had uitgevonden hoe je een Google-map via Paint naar Word kon copy en pasten was de rest tamelijk simpel.
Het ging alleen nog even mis met de kaart van Amsterdam-Noord.
Ik vond het resultaat op A4-formaat eigenlijk net iets te priegelig, had toen voor A3 gekozen, maar toen ik dat later weer naar A4 transformeerde bleken alle pijltjes die ik met uiterste precisie had gepositioneerd ineens naar het midden van het IJ te zijn verschoven.
Een paar dagen later kwam een van de werkbegeleiders ineens met een ordner aanzetten.
Ik schrok me rot toen hij die opensloeg en ik lijsten met allerlei werkopdrachten zag, omdat ik dacht dat ik groenwerkzaamheden of zo zou moeten gaan verrichten.
Maar het ging gelukkig alleen om de urenadministratie waar met Excel kwartaalstaten en grafiekjes van moesten worden gemaakt.
Ik had eerst nog even het idee dat het een soort test betrof om op deze manier te kunnen beoordelen of ik er zonder hulp uit zou komen.
Dat het een en ander natuurlijk al lang gedigitaliseerd was.
Maar dit bleek toch niet het geval te zijn.
Leuk werk en zo leer ik in ieder geval hoe in de praktijk met Excel om te gaan.
Toch een stuk lastiger dan stap voor stap uit een oefenboek werken, maar als je zelf dingen moet uitzoeken en fouten maakt die je weer moet oplossen blijft het ook langer in het geheugen hangen.
Er ging behoorlijk veel tijd in de opmaak en het controleren van de gegevens van die urenstaten zitten.
De ene week werd een bepaalde taak wel bij het totaal meegeteld en de daarop volgende week weer niet en er waren ook vaak nieuwe projecten aan de kolom werkzaamheden toegevoegd.
Een van de andere deelnemers aan het werkervaringstraject was bezig zich voor te bereiden op de inburgeringstoets en toen hebben we met zijn allen de Nationale Inburgeringstest 2005 online zitten maken.
Die vragen zijn dom!!!!
http://educatie.ntr.nl/nationaleinburgeringtest/over.html
Zelfs als je de antwoorden geeft die je het meest sociaal aanvaardbaar voorkomen heb je nog maar net een voldoende.
En oh ja, we hebben ook een ochtendje geflyerd, uitnodigingen voor een lokaal festival in brievenbussen gepropt.
We kregen twee vage kopietjes van Google-maps mee en het was me niet geheel duidelijk waar we wel folders in de bus moesten stoppen en wat de 'No-Flyer-Zone' was.
De onderlinge communicatie via mobiele telefoon verliep ook niet optimaal, een van mijn collega’s is half dyslectisch en voegde bij het doorgeven van haar globale positie lettergrepen aan straatnamen toe of verbasterde ze totaal.
Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat er in die buurt een augurkenstraat is.
Ze zal de Aurikelstraat wel hebben bedoeld
Af en toe kwam ik in straten waar ik aan het eind gekomen een circulaire uit de bus zag hangen, dus volgens mij hebben we sommige adressen dubbel gedaan.
Misschien een idee om bij een volgende gelegenheid krijtjes mee te nemen om op straathoeken met tekens aan te kunnen geven waar je reeds bent geweest of bij welke brievenbussen je uit moet kijken voor bijtgrage honden.
Later die ochtend kwamen we in de buurt van mijn vroegere lagere school.
Hoop maar dat niemand me herkend heeft als dat jochie dat altijd belletje trok.
Omdat ik niet volledig overtuigd was dat alle straatnamen goed waren genoteerd heb ik later toen ik thuis kwam toch nog maar even een duidelijker kaartje m.b.v. Google-maps gemaakt.
Nou Kurkje, tot volgende keer maar weer, groetjes.
George
P.S.
Je zult het met me eens zijn dat jouw belastinggeld best redelijk wordt besteed.
Lieve Jolynde,
Weinig van je gehoord de laatste tijd.
Las op Twitter dat je met vakantie bent geweest.
De tweede keer dit jaar toch alweer?
Waar doe je het van????
Het leven van een ZZP-er valt dus toch nog wel enigszins mee.
Het is je gegund hoor en ik ben blij dat je terug bent want ik was even bang dat je vanwege de nimmer aflatende belastingdruk voorgoed naar het buitenland was uitgeweken.
Mijn drie maanden bij het werkervaringsbedrijf zitten er bijna op en ik neem aan dat het traject niet wegens succes verlengd zal gaan worden.
Heb de boekenkast bijna uit.
Er waren ook weer wat andere klusjes te klaren.
Zo heb ik een plaatje dat in een pdf-je stond omgezet in een voor een advertentie bruikbare afbeelding.
Heb ik toch nog iets aan de kennis die ik heb opgedaan in dat jaartje dat ik bij een grafisch ontwerpbureau heb gewerkt.
We hebben ook nog een ochtend Kerstkaarten in enveloppen gedaan.
Én dichtgeplakt!
De etiketten met adressen werden er later door anderen opgeplakt.
Toen een week later werd ontdekt dat voor een gedeelte van het bestand foute postcodes waren doorgegeven moesten uit de honderden enveloppen de foute exemplaren worden gezocht.
Het gaf me weer een ochtend wat te doen.
Gisteren heb ik een dag als parkeerwacht bij een horecabeurs gestaan.
Er werden vooraf nauwelijks instructies gegeven en de coördinatie was niet 100 procent.
Eerst stond ik bij een enigszins onoverzichtelijk kruispunt waar geen borden met
'P Horecabeurs'
waren geplaatst met veel afbuigend doorgaand verkeer dat waarschijnlijk naar het lokale bedrijventerrein of de veerpont moest.
Daar reden de meeste auto’s hard langs me heen, ik geloof dat er die eerste vier uur maar een stuk of twintig mensen op het idee zijn gekomen dat die man in dat groene fluorescerende hesje met een portofoon tussen zijn verkleumde vingers wel eens de weg naar de beurs zou kunnen weten.
Gelukkig ken ik die buurt een beetje, dus heb ik hen dan toch maar mooi de goede kant op kunnen sturen.
Op de plek waar ik 's middags was geplaatst viel de chaos nog best mee.
Het verkeer kwam daar van een kruispunt met stoplichten en kon nog geen vaart maken omdat er gelijk daarna een flauwe bocht kwam.
Dus kon ik half op de weg gaan staan gesticuleren met mijn portofoon zonder van de sokken te worden gereden.
In die bocht stond trouwens wel een bord om de weg naar het parkeerterrein te wijzen.
Dat maakte alles een stuk eenvoudiger, de auto’s die stopten en waarvan het portierraampje werd opengedraaid moesten bij de beurs zijn en die rechtdoor reden klaarblijkelijk niet.
Bovendien stond ik daar binnen gezichts- en gehoorafstand van collega's die me konden vertellen hoeveel plaatsen er weer waren vrijgekomen en/of naar kon doorverwijzen.
De bezoekers aan de beurs voldeden merendeels aan het clichébeeld van uitbaters van restaurants, de buiken half over het stuurwiel van hun Audi ’s, BMW ’s en Mercedessen gepuild, veelal met een geblondeerde 40+vrouw naast zich.
Er was ons van tevoren beloofd dat we een maaltijd zouden krijgen, al met al werden er welgeteld twee kopjes koffie en een broodje jam langs gebracht.
Als je daar bij optelt dat er constant pakketten wijn en zo in kofferbakken werden geladen kan je je voorstellen dat sommigen van ons er behoorlijk de pest in hadden.Er zal indirect behoorlijk verdiend zijn en als je daar dan voor nop staat te werken…
Nou Kurkje, dat was het voorlopig weer, groetjes.
George
P.S.
Misschien ga ik vanmiddag nog wel even kijken wie ze vandaag zo gek hebben gekregen om bij de verkeersbegeleiding te helpen.
Er was overigens een klein Surinaams collegaatje dat erg veel geluk had gisteren.
Toen zij zich ’s morgens bibberend bij het verzamelpunt meldde kreeg ze te horen dat degene die achter de receptie bij een woningbouwvereniging waar het werkervaringsbedrijf voor werkt zou zitten zich ziek had gemeld en ze die dienst mocht gaan overnemen.
Hoi George,
Sorry hoor, dat ik een beetje moet lachen, jij bij die horecabeurs, waar ze binnen gratis drank en eten uitdelen en dan sta jij buiten het verkeer te regelen!
Zal een goede puinhoop zijn geweest.
Groetjes,
Jolynde
P.S.
Het lijkt mij wel goed, dat je een keertje voor je uitkering moet werken!
Lieve Jolynde,
Dat ik een dagje als parkeerontregelaar moest werken was niet het probleem.
Dat er geld mee verdiend werd en wij niet betaald kregen, of iets hebben kunnen doen waardoor de kans op een baan toe zou nemen wel.
Het ware wellicht beter geweest als het werkervaringsbedrijf gewoon een commercieel bedrijf zou zijn waar je na een oriënterende fase en eventuele training voor zou kunnen werken.
Dan zouden mensen die er werken uit de winst die wordt gegenereerd boven de uitkering iets extra's kunnen ontvangen.
Nou ja, zoveel werk is er op dit ogenblik niet, de werkloosheid is inmiddels weer bijna tot 600.000 gestegen.
Vorige week was een vrouw die zes maanden werkervaring heeft doorstaan voor het laatst.
Ze heeft nu een baantje bij een vrijwilligerscentrale.
Ach ja, ze doet iets nuttigs, maar is er dus verder geen zak mee opgeschoten.
Gisteren ben ik nog even gaan kijken hoe het parkeren op de tweede dag van de horecabeurs verliep.
Ze hadden nu wel pionnen, van die plastic afzetkegels om straten (gedeeltelijk) mee af te kunnen zetten!
Ik heb daar nog anderen die werkervaring hebben opgelopen gesproken, o.a. met een timmerman die het liefst in zijn eigen stiel aan de slag wil.
Vreselijk als mensen die over kennis of vaardigheden beschikken daarmee niet aan de bak komen.
Doet me denken aan de tijd dat ik op Schiphol werkte, eind jaren '80.
Daar waren ook mensen die rechten en zo hadden gestudeerd met koffers aan het slepen.
Belachelijk toch, die studies hebben de belastingbetaler veel geld gekost en als je er dan niets mee kan doen wordt het later alleen maar moeilijker om een baan in die richting te krijgen.
En als je dan eenmaal de veertig bent gepasseerd en door eigen schuld of de economische malaise geen baan (meer) hebt kom je alsnog in een werkervaringstraject waar je niet echt iets mee opschiet.
Mijn dagen bij het werkervaringsbedrijf zijn onderhand geteld.
Ben ik er net voor Kerst weg.
Weer geen kerstpakket dit jaar.
Over Kerstmis gesproken, vorige week moesten er ook nog Kerstpakketten voor een opdrachtgever van het werkervaringsbedrijf worden ingepakt.
Ik was er die dag niet, misschien maar beter ook, dat is echt zo'n klusje waar ik niks van bak.
Deze week zou mijn driemaandengesprek met de trajectbegeleider en de consulente van Pantar plaatsvinden, maar er bleek sprake te zijn van een misverstand.
De consulente die deze week langs komt is een ander dan degene die bij mijn intake aanwezig was, die komt pas volgende week.
Niet dat ik denk dat het veel uitmaakt...
Heb een paar weken geleden mijn CV aangevuld met wat ik in het werkervaringstraject aan kennis en ervaring heb opgedaan.
Het kwam in dit geval eigenlijk wel goed uit dat het niet erg veel was, nu past alles nog steeds op een dubbel A4-tje.
De opstapeling van alle banen en dito ongelukken is toch al nauwelijks onder de noemer
Curriculum Vitae onder te brengen.
Hier is duidelijk veel meer sprake van een periculum vitae.
Nou Kurkje, tot de volgende keer, groetjes.
George
P.S.
Je zult dit ook wel hebben gelezen:
http://www.nrc.nl/carriere/2012/11/29/kabinet-wil-gelijke-arbeidskansen-55-plussers-en-minners/
Het kabinet wil dat 55-plussers in 2020 evenveel kans hebben op een baan als jongeren.
Komt dat even mooi uit, in 2020 ben ik 57.
Hoi George,
Ja, je hebt wel gelijk, het lijkt me ook geen sinecure om iemand met jouw verleden in deze tijd aan een passende baan te helpen.
Veel suc6, groetjes,
Jolynde
Hier eindigt het verhaal…voorlopig.
De bedoeling was om hierna over mijn laatste dag bij het werkervaringsbedrijf te schrijven.
Ik ging er vooralsnog vanuit dat het werkervaringstraject niet zou worden voortgezet.
De tekst voor het slot was al gereed (die staat hieronder) op een stukje over het driemaandengesprek met de consulent en de trajectbegeleider na.
Maar het liep anders, het traject werd met drie maanden verlengd en het verhaal wordt vervolgd.
Uiteraard onder voorbehoud, je weet maar nooit of de wereld nog vergaat dit jaar, ik heb nog geen nieuwe Maya-kalender mogen ontvangen…
Lieve Jolynde,
Het zit erop, ik ben vandaag voor het laatst bij het werkervaringsbedrijf geweest.
Stukje tekst
Gesprek met trajectbegeleider en consulent.
Ik ben door eigen stommiteiten werkloos geworden en voel mij best wel schuldig dat ik uit de staatsruif vreet en op dit moment niet veel bijdraag aan 's lands economie.
Maar de banen liggen niet voor het opscheppen, zeker de leuke niet en ik heb geen zin om werk te moeten gaan verrichten waar ik doodongelukkig van word.
Te moeten controleren of de deksels van potten augurken goed gesloten zijn of bloembollen uit de grond te gaan rukken lijkt me een gruwel.
Daar komt bij dat een baantje tijd kost en dat ten koste gaat van de uren die ik ook aan schrijven kan besteden.
Het klinkt arrogant, maar ik denk dat ik redelijk goed kan schrijven.
Daar pleeg ik me zeven dagen per week druk mee bezig te houden.
Wil er het liefst iets mee gaan bereiken c.q. verdienen.
Een baan waar je suf gewerkt van thuis komt zou dat plan doorkruisen en zo win ik in ieder geval nooit de Nobelprijs voor de Literatuur.
Dus dan denk ik soms wel eens: “laat de anderen, die helemaal niks met hun leven weten aan te vangen die karweitjes maar opknappen en mij maar rustig doorschrijven!”
Nou ja Kurkje, het is volbracht en we zullen wel weer zien wat de toekomst ons brengt, groetjes,
George
P.S.
Dit was voorlopig het laatste briefje dat je van me krijgt.
Hoop dat je het niet al te erg hebt gevonden dat ik je zo veel schreef en het me niet kwalijk neem dat ik daarbij een te pathetische, cynische en vileine toon aansloeg.
Wellicht probeerde ik toch ietsje teveel te getuigen van intellectuele superioriteit?
Alvast prettige kerst en een gelukkig nieuw belastingjaar gewenst.
Eerder gepubliceerd via Nurks http://nurksmagazine.nl/
http://nurksmagazine.nl/2012/12/de-ondraaglijke-uitzichtloosheid-van-een-leven-zonder-betaalde-baan-of-flipje-in-arbeidsintegratieland-deel-i/
http://nurksmagazine.nl/2012/12/de-ondraaglijke-uitzichtloosheid-van-een-leven-zonder-betaalde-baan-deel-2/
http://nurksmagazine.nl/2012/12/de-ondraaglijke-uitzichtloosheid-van-een-leven-zonder-betaalde-baan-deel-3/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten