Erik kijkt naar de
polaroid-foto die eerder die middag is genomen en zet hem terug op de
schoorsteenmantel.
Na veertig jaar eindelijk een eigen
huis te bezitten, maakt het de moeite waard om nog wel veertig jaar
door te willen leven... en te werken.
Nadat hij het bord 'Te Koop'
uit de tuin heeft gehaald, het koffiezetapparaat heeft uitgepakt en
aangesloten, kan hij aan zijn volgende boek beginnen.
Erik zet de lampen, die zijn
vrienden na het uitladen op tafel hebben achtergelaten, op de grond,
scheurt een doos open, plaatst zijn Remmington naast de kop koud
geworden koffie, draait een vers vel papier in de machine en begint
te tikken.
Er
verlopen uren typen zonder gedachten aan zorgen die een schrijver
soms plachten te kwellen.
Geen
zorgen om onbetaalde rekeningen in de schoenendoos in de hoek, die hij
had kunnen betalen als hij het huis niet zou hebben gekocht.
Denkt
niet aan de man van de incasso die zijn nieuwe woonstee nog wel niet
zal kunnen vinden, omdat hij geen adreswijziging heeft gestuurd en
zich nog niet bij het bevolkingsregister heeft gemeld.
En
vooral niet meer aan driehoog achter tussen schreeuwende muren,
slaags rakende deuren, kreunende bedden, stampende vloeren en de
naburige ramen in overspannen sponningen die helaas nooit zo erg
klemden als die bij hem thuis.
Het
geluid van de bel onderbreekt zijn onbekommernissen.
Het
zal deurwaarder Bordewijk toch niet reeds zijn?
Voor
de deur staat een vrouw met een uitgestoken hand, in de andere heeft
zij een rond voorwerp dat bedekt wordt met een doek.
"Hallo,
ik ben Mary, je buurvrouw, ik wilde je even welkom heten in de
buurt."
Mary
onthult de aard van het object, een springvorm met een dampende
appeltaart.
"Toen
ik jullie vanmorgen dat busje zag uitladen ben ik dadelijk gaan
bakken."
Erik
haast zich een tweede stoel aan te schuiven en excuseert zich om
verse koffie te gaan zetten en in de keuken op zoek te gaan naar de
doos met servies en bestek.
Mary
pakt de dampende mok aan en kijkt rond om een plek te vinden om deze
tijdelijk neer te kunnen zetten.
Erik
verontschuldigt zich voor het feit dat hij alleen de verkeerde
borden, het foute mes en te grote lepels heeft gevonden en hij nog
geen suiker of koffieroom voorhanden heeft.
"Sorry,
ik heb nog helemaal geen tijd gehad om melk en suiker bij de buren te
kunnen lenen."
Mary
werpt een blik op de schrijfmachine en de stapel inmiddels getypte pagina's en snijdt de taart en het volgende onderwerp aan.
"Schrijf
jij ook?"
"Wat
leuk!"
"Ik
ben met een roman bezig."
De
koffie is op, de taart half, Mary pakt de lege bakvorm en haar
theedoek, neemt de kamer nogmaals in ogenschouw en maakt aanstalten
om te vertrekken.
"Ik
kom nog wel eens langs als je een beetje op orde bent."
Bij
de voordeur draait zij zich nog eenmaal om en neemt afscheid.
"Als
je nog iets nodig hebt, hoor ik dat wel."
"O
ja, ik geef ook schrijfcursussen, als je interesse hebt, kan ik
binnenkort wel een foldertje bij je in de bus doen."
Erik brengt de koffiemokken,
de soepborden, het vismes en de eetlepels naar de keuken en legt deze in de gootsteen.
Hij draait het volgende
verse vel in de machine en vraagt zich af hoeveel lege bladzijden er
nog in de wereld bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten