Op
19 april 2012 overleed Levon Helm, drummer, een van de zangers van
the Band.
The
Band was een
Canadees-Amerikaanse band die onder die naam van 1968 tot 1976 een
sleutelrol heeft gespeeld in de Rock-geschiedenis.
Niet
zozeer omdat zij onder het grote publiek een aanzienlijke
populariteit genoot, meer als een band die van grote invloed op
andere muzikanten is geweest.
In
Nederland waren dat o.a. de leden van de 60-ies Folkband CCC Inc.
Dat
zegt u waarschijnlijk weinig, maar als ik de namen van enkele leden
en hun latere activiteiten noem gaat u wellicht een licht op.
Ernst
Jansz, later bekend geworden als een van de voormannen van de band
Doe Maar.
Joost
Belinfante, een van de vroegere leden van Doe Maar, schreef en
zong o.a. het lied Nederwiet.
Huib
Schreurs, oprichter van de Stichting Popmuziek Nederland, voormalig
coördinator en directeur van de concertzaal Paradiso te Amsterdam.
Jaap
van Beusekom, oprichter van de Stichting Popmuziek Nederland,
directeur van deze stichting, die later opging in het Nationaal Pop
Instituut, een van de initiatiefnemers van de Rockacedemie in
Tilburg.
Voordat
the Band in de tweede helft van de jaren '60 furore begon te maken
met hun eigen mix van Amerikaanse traditionele muziek waarin Country, Folk en Rock´n Roll werd versmolten hadden de leden er al
een klein decennium als begeleidingsband opzitten.
Eerst
als the Hawks, de band van Ronnie Hawkins, later als begeleiders van
Bob Dylan in de periode dat deze zichzelf van akoestische
Folk-troubadour tot NewFolk-gigant met elektrische versterking
incarneerde.
Meestal
kan ik me niet meer precies herinneren waar ik was toen ik de
klassiekers uit de Pop-
en Rockmuziek voor het eerst heb gehoord.
Uit
mijn vroegste jeugd staan me the Beatles, Rolling Stones en Elvis
nog wel vaag bij en ik meen dat ik veel later mijn auto eens op de
vluchtstrook tot stilstand heb moeten brengen toen ik the Red
Hot Chili Peppers
voor het eerst uit mijn autoradio hoorde knallen, maar dat kan ook net zo goed bij Nirvana's
Smells like teen spirit zijn geweest.
De keer dat ik the Band 35 jaar geleden voor het eerst hoorde
staat me daarentegen nog helder bij.
Ik
zat in de tweede klas van de middelbare school en werd als
13-jarige gedwongen om tijdens een les Nederlands naar een vaag hippiebandje
te luisteren.
Vraag
me niet waarom die leraar het nodig vond tijdens de vijftig minuten
lestijd die hem was gegeven zijn leerlingen de landstaal behoorlijk
bij te brengen te misbruiken om ons met zijn eigen muzikale smaak te
infecteren.
De
lerares Engels in de brugklas had wel eens de opmerking gemaakt dat
we vooral maar veel naar Engelstalige popsongs moesten luisteren
omdat we daar die taal dan veel sneller en op een plezierigere wijze
van zouden kunnen gaan leren, maar het nut van het afspelen van
elpees bij Nederlands van de een of andere kutband die zich in een
onverstaanbaar buitenste buitenlands manifesteerde ontging me geheel.
Ik
moet hierbij aantekenen dat ik meneer van L. vanaf Dag Een dat ik met
hem werd geconfronteerd al een ongelooflijke klootzak vond.
Nadat
ik de brugklas had doorlopen werd ik wegens het overweldigende succes
waarmee ik deze opgaaf had volbracht in een klas op een hoger
schoolniveau geplaatst waar ik nog niemand kende.
Tijdens
de plechtige uitreiking van de boeken en het lesrooster aan het begin
van weer een nieuw schooljaar kwam de leraar die dat jaar onze mentor
zou zijn op het briljante idee om mij tijdelijk
tot klassenvertegenwoordiger te bombarderen.
Mijn
protest dat ik geen enkele naam van mijn medeleerlingen kende mocht
niet baten.
'Het
is maar voor een paar weken, daarna wordt er een definitieve
representant gekozen.'
Ik
weet niet meer hoe het me in een leeg klaslokaal is gelukt een schema
te tekenen met de namen en plaatsen die mijn jaargenoten tussen
augustus en juni zouden gaan innemen, maar achteraf was ik toch best wel
trots op het eindresultaat.
De
heer van L. had in de eerste les nog wel een puntje van kritiek.
'Ik
zit toch niet naast de deur!'
Het
verweer dat ik de tekening in een vertrek had gemaakt waarin de
configuratie van het bureau van de leraar en de tafeltjes waarachter de
leerlingen die geacht werden hem aandachtig aan te horen zitting zouden nemen een gespiegelde
versie was van de ruimte waarin we ons op dat moment bevonden ging
verloren in het hoongelach van mijn nieuwe klasgenoten.
Kortom,
L. was voor mij al een lul met een korte achternaam voordat ie ons
ook nog eens met zijn muzikale voorkeuren begon lastig te vallen.
Achteraf
moet ik toegeven dat er op de muzikale smaak van L. weinig valt af te
dingen.
En overigens
kan ik me ook niet herinneren dat ik verder nog iets van die eikel heb
geleerd.
The
death of a Rock'n Roll icon in his own words:
Well
the poor old dirt farmer, he only grows stone
He
grows them on down till they're big enough to roll
Levon
Helm
Singer
with one of the most beautiful voices ever
Dies
of throat cancer
God
has a sick sense of humor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten